2004 senesiydi. sevgilimle üniversitede tanışmıştık. Ben istanbul'dan gelmiştim o ise ankara'dan ailesini bırakıp uludağ üniversitesi'nde okumaya gelmişti. Üniversitede tanıştığım ilk kişiydi. Gerçek aşkı tattığım ilk kişiydi. ilk kez seviştiğim kişi değildi belki ama hissederek sevişmeyi yaşadığım ilk kadındı. Birçok ilki ve en güzelini onunla yaşamıştım. fakültenin önündeki meydanda otururken amfide yanıma gelmişti. Sigara istemişti. Sigara içip içmediğini sorduğumda kullanmadığını söylemişti. Ben de başlatmamak için vermeyeceğimi söylemiştim ve böyle başlamıştı tanışmamız. 4 sene hep beraberdik. ilk sene ben kyk'de o ise özel bir yurtta idi. ikinci sene ise ortak eve çıkmıştık. Sanki seçme şansımız olsa milyarlarca insan arasından birbirimizi seçerdik. O derece uyumluyduk ve birbirimizi seviyorduk. Arkadaşlarımız arasında sonsuza dek ayrılmayacakmışız gibi bakılırdı bize. Bizi örnek gösterirlerdi. herkesin alex ölçü birimi bizdik adeta. Arkadaşlarımız hep bizim kadar mutlu olmak isterdi, birisine mutluluk dileyecek olsa bizim kadar mutlu olmasını dilerdi. Hep bizim gibi sevgililer dilenirdi ve bu durumdan hep mutlu olmuştuk. 3. senemizde bölümün birincisi olan arkadaşımız ailesi iflas edince maddi imkansızlığa düştü. Okulu bırakma noktasında iken sevgilimle destek olma kararı aldık. Daha büyük bir eve taşındık. Onu da yanımıza aldık. kira almadık. Ev masraflarına katkı beklemedik. Hatta elden geldikçe yardımcı da olduk maddi manevi. 2 sevgili için evde arkadaş da olsa bir arkadaşın olması rahatlığımızı etkilese de ona yardım etme arzumuz, bu rahatlığımızı dizginlememize ağır basmıştı. birlikte olmak için daha çok zamanımız var diye düşünmüştük. Ve hiçbir sorun da yaşamıyorduk. arkadaşımız bize hem minnet duyuyordu hem de uyumlu idi.