Geldi öyle masaya laps diye oturdu hem de. Pardon dedi, onlarca sayfanın hesabın arasından kafamı hafifçe yukarı ve yana çevirdim, yüzüne baktım. Merhaba dedi. Merhaba dedim. Boş yer bulamadım da yanınıza oturabilir miyim dedi. Önüme döndüm, masanın üstüne saçılmış 3-5 sayfayı, telefonumu toplarken ağzımın içinden; tabi tabi buyrun dedim. Oturdu. Sesli konuştu, bir şeyler anlattı. Ben sadece önüme baktım, ara sıra kafamı kaldırdım ve izledim onu. Gülüyordu, bir şeyler söylüyordu. Ama ben sağır olmuştum. Sen gidince sesim kurumuştu. Gözlerim hep önümdeydi. O kadın saatten fazla süre öylece oturdu. Çantasından bir kitap çıkarttı, karaladı, sesli okudu, kahvesini içti. Rahatsız etmedim umarım derken hayır diye sözünü kestim, ben gideyim o zaman dedi ve gitti. Ardından baktım sadece. O zaman düşündüm sadece kimdi neydi diye. Belki de bir şey istedi diye.

Çok geçmeden bi kız arkadaşım geldi yanıma. Beton dedi, yeter be dedi, toparlan artık dedi. Kız yanına geldi, 2 saat gözlerinin içine bakıp sana bütün hayatını anlattı, bari cevap verseydin dedi. Unut artık o gitti, yok oğlum artık yok dedi. Ve o zaman bir şeyi fark ettim. Sen artık yoktun. Sahiden de yoktun. Kaç ay oldu? Kaç gün kaç saat kaç dakika? Sen gideli kaç gün doğdu karanlık gecelerime?