herşey çayımın son damlasını yudumlamamla başladı. vereceğim ayarın farkında olmadan kendime çay almaya gidiyordum. halbuki 2dk lık işti. ne gerek vardı ki bu kadar uzamasına..
hafifçe kapıyı açtım ve mutfağa doğru yol almaya başladım. boş bardağı gören babam çay almaya gittiğimi farketti. hemen son yudumunu aldı -tipik Türk babası kardeş ne beklion- ve "kartal, bana da koyar mısın?" dedi. işte ne olduysa bundan sonra oldu. istemsizce ağzımdan "dön" kelimesi çıktı ve hönkürerek yerlere yattım. bunu duyan validem şükür namazı kılmaya kalktı. en son hatırladığım şey babamın havada 420 derece dönerek böğrüme doğru uçan tekme atmasıydı.
dipnot:şuan hastanedeyiz.