Yagmurlu bir sonbahar aksamiydi. Suleyman abiyle birlikte bize tahsis edilen tofas marka arabayla memleketimizden yola cikmistik. Yagmur o kadar siddetliydi ki en ufak bir ani frende ikimiz de perte cikacak arabanin icindeki sehit olacak sansli kisiler olacaktik. Gorev verilmisti cunku bize. "Gorev basindayken olen sehit oluyor degil mi suleyman abi?" diye sordum. Gencligimin verdigi cahillikle olumden korkuyordum. Herkes olecekti halbuki. Muhim olan serefli bir olumdu. Biz de bu yuzden kabul etmistik bu gorevi. Suriye sinirina yaklasinca yagmur aniden kesti. Gece 03-04 civarlarinda suleyman abi arabayi kenara cekip "uyu biraz, yarin cok ihtiyacin olacak." demisti. Cok gizemli bir adamdi. O kadar yildir taniyorum haala hakkinda bildigim seyler herkesin bildigi seylerdi. Hayranligimi gizleyemedigim, yaninda olmaktan, iki dudaginin arasindan cikan sozcukleri can kulagiyla dinledigim cok ender insanlardan biriydi suleyman abi. Cok buyuk adamdi vesselam.

Arka koltuktan aldigimiz battaniyeyi ustumuze ortup 2-3 saatligine kestirdik. Sonra aniden telefonun alarmıyla irkildik. Suleyman abi sanki gozlerini dinlendiriyormus da alarmla gozlerini acmis gibi tum bilinciyle selamun aleykum dedikten sonra kontagi cevirdi ve arabayi surmeye devam etti. Ben ne oldugunu dahi anlayamadan suleyman abi radyoyu acmis haberleri dinliyordu bile. 20-30 dk sonra bir cesme bulduk. Cesmenin kenarina arabayi park edip elimizi yuzumuzu yikayip ve mataralarimizi doldurduk.

Sonra cesmenin yanindaki banka oturdugumuzda aciktigimizi farkedip arabadan anamin yaptigi borekleri getirdim. Nefessiz yedik. Suleyman abiyle konusmaya cabaliyordum. Sorular soruyordum ama kisa cevaplarla o hevesimi de kiriyordu. Ama yine de onun yaninda bulunmam kendini iyi hissetmem icin yetiyordu. Sebebini bilmedigim bir guven duygusu tum bedenimi sariyordu. Cok derin bir tarih bilgisi vardi. Ama karsisinda en az 5-6 kisi olmadan konusturmazdi tarihini. Ama konustummu da gunlerce dinleyebilirdik.

Sinira yakin bir yerde bir yerlesim yerine saptik. Bir adam bizi karsiladi ve suleyman abiyle tokalasip sarildilar. Belli ki tanisiyorlardi onceden. Arabayi normal degerinin ustunde bir fiyata sattik. Ve suleyman abinin dedigi "burdan sonra yayayiz" demesiyle basimdan assagi kaynar sular dokuldu. Nasil yuruyecektik o kadar yolu ? Aklini kacirmis olmalıydı. Akilli adam isi degildi bu. Ama hurmetten ses etmedim tamam dedim. Ve sirt cantalarimizdan arazi ayakkabilarimizi cikarttik. Bu ayakkabilar bizler icin ozel tasarlanmisti. Arazinin tum olumsuzluklarini en aza indiriyordu. Seviyordum bu ayakkabiyi. Galiba da ayakkabiyla duygusal bir bag kurmustum.