Beyler ilkokul'dayken çıkmaya başladık merve diye bi kızla çıtı pıtı kısa narin bi o kadar saf sürekli durmadan resim çizen biriydi. Babası öğretmen Baya seviyodum ben bunu Asosyalliğimin içinde beni tek gören kişiydi kendileri.

Neyse 1 sene devam ettik eline bile dokanamadım korkup çekinip bırakın öpmeyi am g.t muhabbetini gözünün içine bakarken utanıyordum. beraber ders aralarında öğle tatilinde 1 saat e250'nin kulaklığı takıp beraber şarkı dinliyoduk falan işte sonra bi gün gelip babasının tayini çıktığını anlattı Sivas'a Sonrasında gitmesini istemesemde söyleyemedim tek kelime edemedim Sonrasında gittiler işte göçtüler izmir'den Sivas'a biz gene face'den telefondan mesajlaşıyorduk resim çiziyordu ama kendine güveni yoktu Habire gaz veriyodum yaparsın şöyle böyle diyerekten kazandı da tahmin ettiğim gibi sonra gene böyle zaman geçerken hastalığı çıktı ortaya Akciğer sönmesi.. izmir'de olup elim kolum bağlı durmayı da kaldıramadım bi süre sonra zaten okul çıkışında Alsancakta bi barda garson olarak başladım rahat bi ortamı vardı takılıyordum günlük 10 lira veriyodu bazen 20 onları biriktirip her hafta sonu günü birlik Sivas'a gitmeye başladım hastaneye her gittiğimde izmirdeki farklı bi cerrahın numarasını alıp ordaki doktoruyla konuşturuyordum bişey yapılabilir mi diye tamı tdıbına 2 sene sürdü gitti böyle ama hiç yılmadan bıkmadan her hafta sonu gittim sivas'a sonunda da iyileşti zaten kendini toparladı okuluna devam etti Bazen kavga ediyorduk büyüyoruz sonuçta görüşler değişmeye başladı herşey değişmeye başladı üni sonunda benden yavaş yavaş soğuduğunuda hissediyordum zaten git gel yapmaktan onun okulundan tanıdıklarımda olmuştu en sevdiğimde ozan diye bi arkadaşımdı

Bigün beni çağırdı 12'de burda olabilir misin cuma günü diye bişey söylemedi ne kadar ısrar etsemde gittim meraklı insanız okulun ara vermesini bekliyorum kapıda gördüm belirdi sonrada arkasındaki çocuğu gördüm el ele tutuştular otobüs durağında beklediler öpüşüp gittiler falan bende karşı kaldırımda kala kaldım öylece ne yapacağımı şaşırdım işin açığı yediremedimde zaten kendime izmir'e ilk otobüsle döndüm mesaj yazıp ayrıldım o zamandan beri hiç haber alamadım almakta istemedim geçen 2 gün önce yazmış Nişanlıymış istanbuldaymış evleniceklermiş falan biraz konuştuk neler yaptın falan diye ama içten içe de çocuğa acıdım sonuçta eski sevgilisi boynuzlu da olsa :/ hala konuşup dertleşmek istiyor hala onu tek anlayanın ben olduğumu düşünüyor en son cümleside hala aklımda sanki gel desem gelecekmiş gibi hoş gel desem nasıl kabul edicem artık ben.. nasıl unutucam... Off Offf

Edit : Çok uzun olmuş mk neyse gece gece zaten yapıcak çok iş var ya mk okuyun la.