ulan güzel güzel karılar beni görmeye geliyor hayatta kal diyip gidiyordu, ben de bu hapisten cıkıp sizlerle neler neler yapmazsam dedim kendi kendime, hayır insanın pgibolojisini iyice bozuyorlardı, pgibolojim zaten çökmüşken bir de bu karıların ben tam sert ve hapishaneye adapte olmuş bir adam olacağım zamanlarda gelip tekrardan hayatta kal faik diyip gitmeleri ve bana korku vermeleri canımı sıkıyordu, bundan sonra ziyaretçi istemiyorum dedim gardiyana, ben tek kişiydim onlar 3 kişiydi, benim dostlarım beni satmıştı, diğer mahkumlar bu üçlüden korkuyordu, elimi sürmeden bunları harcatmam lazımdı, ama nasıl yapabilirdim, öyle iyi rol yapıyorlardı ki hiç anlamamıştım haftalardır benim için geldiklerini, aksine sanıyorum ki beni bilmiyorlar ve öğrenmeyecekler, aslında birnevi korkularım yok olmuştu nasılsa biliyorlarmış beni bakalım hamleleri ne olacak dedim, sonra aklıma catherine'nin dediği sözler geldi, ilk hamleyi ben yapmalıydım eğer onları beklersem muhtemelen bu derece sabırlı katiller olan bu adamlar beni büyük bir pusuya düşürürdü ben onlardan önce davranmalıydım, tek arkadaşım olan seri katil dayıya gittim durumu anlattım, sürü halindeyken bir bufaloyu avlayamazsın ancak tek tek dağıtırsan avlarsın dedi, yani dedim ayrı ayrı mı harcamam lazım bunları, aralarını açacaksın birbirlerine düşman edeceksin dedi, nasıl dedim bu adamların dövmeleri bile aynı bunları nasıl birbirine düşman ederim