Temkinlice merdivenlerden inerken duyulan çığlıklar bizi dahada korkutuyordu. Kapıya vardığımızda herkesle birlikte içeri doluştuk. Korkuyla, kapının sürgüsünü tam çekmeden bir kenara tünedim. Ama bizden başka şeylerin olduğunu şimdi fark ediyorduk. Melike avazı çıktığı kadar bağırınca üzerimize gelmeye başlayan yaratıklar büyük ihtimale sonumuzun geldiğini haber veriyorlardı. Buraya gelmenin kötü bir fikir olduğunu biliyordum. Buradaki herkesin ölümü, benim yüzümden olacaktı. Arda ve Ahmet arkadan aldıkları kesici aletlerle kendilerini savunmaya çalışıyorlardı. Biri bana doğru yöneldiğinde çığlıklarla çıkan yardım edalarım saniyeler içinde kayboldu. Yüzüme sıçrayan kan damlaları eşliğinde yere düşen yaratık ve sarsılmış bünyem yerle bir olmuştu.

Bunu gördünüzmü! B-Ben az önce bi yaratığı öldürdüm! Gördünüzmü!! Arda'ın sesi kulaklarımda yankılanıyor, etrafta bir köşeden diğer köşeye koşuşturan ahmakları görünce midem kasılıyordu.

Yaşadığım şokla birlikte yere savrulurken kendimi ayık tutmakta zorlanıyordum.

Arkamdan gelen güçlü bir bağırış sesi beni kendime getirmişti. Göz ucuyla Selim'e baktım. Üzerinde o yaratıklardan biri kolunu parçalıyordu. Selim'in şişman olması onu direnmesinde zorluyordu çünkü fazla hareket alanı yoktu. Herkes onu izliyor ama onu kurtarmak için hiç bir girişimde bulunmuyordu. Selim acı içerisinde kıvranırken ayağa fırlayıp, Ahmet'in elinde olan diğer bir bıçağı alıp zombinin sırtına sapladım. Tanrım, bu gerçekten iğrençti.! Ama o şey tekrar hareket ettiğinde bu kez üst üste saplayıp durdum.