"Dediğim gibi Allah'ın her günü senin parka gelmeni bekledim. Malesef orada seni göremedim, arkadaşlarından bazıları yine gelmişti ama sormaya cesaretim olmadı. Umudumu kaybetmeye başlamıştım ki seni gördüm." Biraz korkmadım değil ama heyecanımdan korkuma zaman kalmıyordu. "Nerde gördün?" diye atladım. Bu meraklı sorum ona umut vermişti sanırım yüzündeki gülümsemesi artmıştı. "Sıradan bi'sabah ekmek almak için yaylaya giderken gördüm seni" (Yayla bizim ordaki taşfırının adı)

"Eeee?"
"Sen de yaylaya gidiyordun seni geçmemek için hızımı yavaşlattım arkandan seni takip ettim. Arkana dönüp beni görmen için yalvardım içinden. Sana seslenemedim, şuanın aksine kendimi sana göstermeye cesaret edemedim."
Ulan pişman oldum var ya. Keşke dönüp baksaymışım dedim ama nerden bilebilirdim ki ?
"Peki bu cesareti nereden buldun?" derken telefonum çaldı. Arayan babamdı acilen gelmemi istedi. Endişelendim "gitmem lazım" diyip apar topar giderken arkadan " nereye, noldu?" dedi endişeli bir ses tonuyla. "Beni numaranı gizlemeden ara" dedim koşar adım yürürken.