O kadar çok şey yaptım ki. Zaman zaman kendime "bu ben miyim" dedim. Kimi insanları kırdım, kimilerinin zütünü kaldırdım. insanların kötü günlerinde yanında olup iyi günlerinde ilgilenmedim. Saçma salak onlarca şey yaptım. Arada eve gelmedim, dışarda sabahladım. Sırf kalbimin ateşi sönsün diye soğuk havada montsuz dolaştım. aile dertlerim oldu her zaman "allahım bana öyle bi sevgili acısı ver ki unutayım" dedim. Uyuz olduklarıma laf soktum. Kendimle çeliştim. Bugün hayır dediysem yarın evet dedim. En sevmediğim yemeği bile canım çeker öyle bir şey. insanları kullanamadım. Kendime hiç iyi bakmadım. Adam gibi yemek yemedim, beslenmedim, spor yapmadım. Yeri geldi gecenin 5inde koşmaya kalktım. Kimi günler ard arda 5-6 gün evden dışarı hatta yemek tuvalet hariç yataktan dışarı çıkmadım. izlediğim saçma saçma duygusal filmlerde çok yüksek derecede ağladım. Komik şeylere gülmedim. Hayvanları hep insanlardan daha çok sevdim. Herkese onlarca şans verdim. Son 3-4 aydır tüm insanlara beni üzer diye yaklaşmaktan korkuyorum. Kimseyle insan gibi konuşmuyorum. Kimseyi sevemiyorum sevsem bile uzaklaşıyorum. Yalnız biryere çıkıp gezmeyi, yemek yemeyi, bir şeyler içmeyi seviyorum. Kimi zaman oyuncak ayıyla dertleşiyorum. Ama ben hiç o özümdeki bene yetişemiyorum. Her saniye farklı birisiyim. Haftalardır uyumuyorum 3-4 saat idare ediyorum. Kimsenin beni sevmesini önemsemesini istemiyorum, değer görmekte istemiyorum. sadece anlaşabileceğim bir kaç insan olsun sıkılmadan konuşayım diyorum oda yok. Bunları yazıyorum ama hâlâ rahatlayamadım amk. Herkese iyi geceler. Yeter bu kadar