bütlerin bitişiyle memleketin yolunu tuttum. herkesten çok arabayı özlemişim amk hemen atladım koltuğa, baktım yanımda peder belirdi "ee napalım?" diyo bi de sanki arkadaşım bin. neyse dedim anamı da alalım bari ölü toprağı olan bi yere gidelim, sizle pese mese gidilmez. annemi iş çıkışı almak için postanenin önünde durdum yol kenarında, 4lüleri de yaktım biraz yola yakınım ama rahatlıkla 2 araba geçebiliyo. muallaknin biri geldi aynama vurdu hiç bişey olmamış gibi de devam etti. arkasından bi asıldım kornaya bi yandan da bağıra bağıra sövüyom. babamdan tek kelime duymadım, tepkimi ölçüyo galiba. her neyse annem geldi bindi arabaya bastım gittim. 300 metre kadar ilerde büfede durmuş adam, trafik de sıkışık uzaktan gördüm bunu. tam bu arabaya binecekken yanına denk geldim yavaşça ilerken bi kere daha asıldım kornaya. pederin de cam açık, lokomotif gibi sigara içtiğinden -50 derecede bile kapanmaz o gibtiğimin camı. o camdan bi de güzel sövdüm ana avrat herif tepki vermedi aynadan bakıyorum el kol da yapmıyo. annem sordu "niye sövüyosun lan adama" anne dedim az önce aynaya vurdu bizim. ve o an ebeveynlerimin doğru insanlar olmadığını anladım, o sihirli kelimeler döküldü annemin ağzından

-e inip dövsene

hasgibtir dedim. içimden düşünüyorum benim bu magandalığım normalmiş, hatta iyiymişim bile amk nerde yetişmişim ben diye. daha sonra babamdan duyduğum şu kelimeler de bir kez daha evlatlık olduğum düşüncesini getirdi aklıma

-ben de bekledim de korkak bu dıbına kodumun oğlu kime çekti bilmem

işte o an beynimden vuruldum ve sağımda araba olup olmadığını bilmeden kırdım direksiyonu, çektim el frenini indim arabadan. hala arkamdan biri inip yapma oğlum diyecek diye bekliyorum. cidden korktuğumdan değil, zaten karşımdaki ipne karşılık bile veremez bana ama olsun korunduğunu bilmek istiyo insan. neyse söve söve gittim yanına benden özür dilemek dışında tek kelime etmeyen muallakyi bi güzel dövdüm ana baba gazıyla. arabadan bile inmediler amk. sonra bindim devam ettim. akşam plakatan sorgulatıp bulmuş olmalılar ki polisler geldi karakola ifade vermeye zütürdüler.
babamın gururlu bakışları, annemin gece gelirken ekmek al nidaları eşliğinde ifademi verdim, mahkeme kağıdımı bekliyorum.