Hastaneden çıkana kadar Sinem'i aramadım. Eve geldiğimiz zaman dayanamayıp aradım. Çünkü onu merak ediyordum. Telefonu açtığında sesinde burukluk vardı. Sinem biz döndük dedim. Evinizin yerini bilmiyorum dedi. Üstünkörü anlattım. Geliyorum oraya yaklaşınca seni geri ararım dedi. O gelmeden önce 2 komşumuz geçmiş olsun için gelmişlerdi bize. Eve yaklaştığı zaman tam olarak yerini tarif ettim ve sonunda bizim evdeydi. Kapıdan girer girmez bana baktı. Uzunca baktı. Dayanamadı ağlamaya başladı. Bende o sırada oturmaya çalışıyordum. Koştu bana doğru uzunca sarıldı. Omzumda ağlaması beni parçalamıştı. Seni çok seviyorum matador sözleri dökülüyordu ağzından. Sana bir şey olmasından korkuyorum diyordu. Sakın beni yalnız bırakma dedi. Bende seni seviyorum dedim. Beyler hayatımda ilk defa kendimi bildim bileli ağlamıştım o zaman. Onun bana sarılıp omzumda ağlaması beni sevdiğini söyleyip beni kaybetmekten korkması gerçekten kötü hissettirmişti bana. Bir kız hayatımı bu derece değiştirmişti. Benim Sinem'i, Sinem'inde beni bırakmasına izin vermemem lazımdı.