kahve yaptı bana içerken bana
-ördek
+efendim crowley
-eğer bana birşey olursa benim adımı yaşatıcağına söz ver olurmu
+crowley lütfen böyle konuşma artık
-beni sen öldürüceksin ördek ama sakın pişman olma benim kurtarıcım sensin
+crowley
-efendim
+gibtir git !
-hahahahahahaha
kavelerimizi içerken tv yi açtık oturup izliyorduk ikimizinde içinde tuhaf birşeyler vardı o günün sabahına uyandığımda kalbimde büyük bir sızlamayla uyandığımı hatırlıyorum hayatımın dönüm noktası olduğunu anlamıştım hissetmiştim sanki.
crowley cebinden birşey çıkarttı çıkardığı şey ikimizde de olan bıçağın bir tekiydi aynı bıçaklardan ikimizdede vardı çıkarıp oynamaya başladı tv izlerken yanıma yaklaştı elimi tuttu elimi tuttuğu an kafamdan aşşağıya kayynar sular döküldü sonra tuttuğu elime bıçağı tutturdu ve kalbine bıçağı soktu o an gözlerimin içine baktı gülümsedi sonra elimi bıraktı ve yere yığıldı ben elimde bıçakla birlikte orada kala kaldım .

ördek iyi misin ?
crowley sen misin ?
-ördek hey ördek
-sesimi duyuyormusun
-ördek iyi misin
-panik yapma şu an hastahanedesin
-sesimi duyabiliyormusun ?

crowley kendini bıçakladıktan sonrasını hatırlamıyorum o günden sonra tek hatırladığım 20 haziran günü yani 3 gün sonra hastahanede uyandım. başımda bir doktor bana sesleniyordu

olanları yavaş yavaş hatırlamaya başladım hatırladıktan 10 saniye sonra beynimde inanılmaz bir sıcaklık hissettim ciğerlerimden ateş çıkıyordu sinir krizi geçirmeye başladım sonra tekrardan baygın düştüm.
hastahaneden çıktıktan sonra ruhsal tedavi görmeye devam ettim zaten akıl hastası olduğum için gördüğüm tedavi neredeyse iki katına çıkmıştı kimse o 3 gün nerede ne yaptığımı anlatmıyordu bana polislerle işimizi halletmiştik cezai ehliyetim olmadığı için yaptıklarım yüzünden sadece bir süre akıl hastahanesine kapatıldım sonra çıktım zaten bütün dünyam yıkılmıştı kim olduğumu hatırlamıyor kimseyle konuşmuyor hiç birşey yemiyordum sadece olanları düşünüyordum aylar sonra sokağa ilk defa çıkmıştımkulaklığımı alıp crowley ile ilk tanıştığımız yere gittim orada ilk tanıştıığımız günü kafamda canlandırdım. kulaklığımı çıkarttım onunla tanışmadan önceki şarkımızı mırıldanmaya başladım gözlerimde birkaç damla yaş akmaya başladı bana söylediği son sözü düşünüyordum
'bana birşey olursa adımı yaşat ördek' bunu düşünyordum ki arkamdan bir ses geldi
-merhaba
cevap vermedim sadece ona dönüp baktım
-merhaba benim adım nazlı buraya üst sokağa yeni taşındık da market ne tarafta acaba ?
crowley öldükten sonra evleri satılığa çıkartılmış onların evine yeni taşınan aile ise bu nazlının ailesiydi marketin nerede olduğunu söyledikten sonra bana teşekkür etti
-peki senin adın ne bana adını daha söylemedin
+adım
-evet ? e hadi söyle adını mı unuttun *
+benim adım crowley !
-memnun oldum crowley neyse sonra görüşmek üzere

adımı yaşat diyen crowley için yapabiliceğim tek şey yeni tanıştığım insanlarla kendimi crowley olarak tanıtmaktı sonradan gerçek adımı söylüyordum ama ilk olarak insanların hafızasına crowley olarak kazınıyordum .

huzur içinde yat eski dostum senin olmadığın her gün bana daha çok acı veriyor kardeşim bana öğreticek çok şeyin vardı çok erken gittin yaşta bir çocuk için omuzuma çok büyük yükler bıraktın bana bıraktığın en ağır sorumluluk senin ismini taşımak dostum sana ve ismine layık biri olmaya çalışıyorum senin değerlerine saygılarına göre yaşıyorum senin doğrularına göre yolumu çiziyorum senin öldüğün o eve taşınan nazlıyla uzun süredir birlikteyim belkide nazlıyı bana gönderen sensin belkide bana son kıyağını yaptın dostum çünkü gerçekten nazlı olmasaydı ben daha kötüydüm o yokken bana senin kadar şefkat gösteremesede hep yanımda oldu onunla evlenicem dostum senin adını bir çocuğum olana kadarda taşımaya devam edicem bir çocuğum oluncada adını crowley koyucam ve adının bütün ağırlığını çocuğuma devredicem

huzur içinde yat eski dostum crowley
Rest in Peace