Tanışdığımızda 18 yaşındaydı kendisi, ben ise 20. Kısa sürede sevmiştik birbirmizi, her ne kadar apayrı dünyaların insanları olsakta ve birbirimizi çok göremesekte, duygularımız denk gelmişti birbirine. Tabi ki yaşanılan her mutluluk gibi buda kısa sürmüştü, zaten inanamıştım böyle güzel ve mükemmel gitmesine... illaki birşeyler olacak ve bu güzel anları bed günlere çevirecekti.
O sevdiğim, değer verdiğim iyi kalpli insan tamamen değişmişti artık. ilkgün ki melek resmen evrilmişti bir şeytana. Yufka yüreklilğini koruyan ben olmuştum ve her seferinde kanmıştım yalanlarına, fakat kaypak bir aptallıkla affetmiştim. Ama olmayacaktı işte ve uzatmanın bir anlamı yoktu artık. Herşey bitmişti bir yaz akşamı koca bir hüsranla. Onla son konuşduğumuzda bana her zaman beni seveceğini ve asla unutmayacağını-unutamayacağını, 20 yaşına girdiği gün ilk önce beni arayacağını ve "hala çok sevdiğini söyleyeceğini" söylemişti. içimde artık en ufak sevgi yoktu ve bu söylediğini pek umursamamıştım. Fakat yaklasık 2.5 hafta önce, yani 6 ocak çarşamba günü bütün gün bekledim belki arar diye. Tabiki de aramadı ve aslında beni hiç bir zaman gerçekten sevmedi. Evet beni hiç bir zaman unutmadı, unutamadı. Çünkü hiç bir zaman aklında olmadım-olamadım.