2004 yazı.
lise bitmiş, herkes cıvıl cıvıl. netten bir kızla tanışmışım.
aile fertleri 1 aylık memleket gezisinde olduğu için kızı eve davet etmek çok cazip geldi.
kızda hiç yadırgamadan tamam dedi.
yolu tarif ettim dolmuştan indi falan aldım bunu.
akşama yakın saatler, o gün bizde kalacak.
kapıda da komşular var dedim ki bak sen bekle ben gideyim eve telefonla arayayım konuşa konuşa gel.
şimdi bu komşulara dedikodu vermeyeyim.
kız aa beni ne sandın öyleyse hiç gelmem dedi.
abaza yıllar, çenemi aşağıya eğemiyorum fiziki koşullardan dolayı hep yukarı bakıyor kabul ettim.
komşuların önünden geçtik.
iyi akşamlaaar dedim
eve attık kendimizi ki ev telefonu çalmaya başladı.
hayret ya diyerekten açtım annem.
a: nerdesin oğlum
b: anne ev telefonundan aradın
a: kim var?
b: nerede kim var?
a: nereden aradım ben seni? yanında ki sarı kız kim?
b: anne yuh nereden geldi hemen ya haber?
a: anneyim ben alırım, çabuk gönderiyosun o kızı
o sırada babamın sesi geliyor arkadan bırak çocuğu sana ne yaa
b: tamam anne zaten yemek yapacak gidecek
telefon kapatılır.
zaten tripli olan kız bu konuşmaya da şahit olunca çekip gitmiştir.
söyleyen komşuya ana avrat küfredilip rezillik yanıma kar kalmıştır.