bunu belirtmek istiyorum yani benim entrylerimi yazdıklarımı bütün duygularınızı içine koyarak okuyun. annelerimiz yapılan yemeklerin içine sevgisini katıyor, ben duygularımı entrylere. bazen tutamıyorum göz yaşlarımı. havada yakalıyorum ama çok geç oluyor. akıyor işte anılar, yaşanmışlıklar gözlerimden. dilimin kıpırdamagı zamanlar, gözlerim avaz avaz bağırıyor işte. acı çekiyorum huur çocukları ! diye. bazen tek başıma kaldıgımı hissediyorum. yanıma gelip biri oturuyor. elinde aynasıyla. bakıyorum kendime. sakallı, olgun görünen kişi aynaya bakınca çocuk birini görüyordu. aklınca işte. yoruluyordum beyler. yorulmuştum.
playstation kafeden cıkıp, bir sigara daha yaktık, içimizi acıtanlar için bir defa daha yandı o sigara. bir defa daha ciğerlerimize fısıldadık. yeter diyordu artık ciğerlerimiz. ama yaşadıklarımız bu daha ney ki gençler. o ciğerin anası gibilecek diyordu. ki haklıymış, bırak anasını 7 sülalesini gibtik.
hadi aga gidelim eve dıbına koyim ya dedi bende günün yorgunlugu vardı dısarda dolaşmaya ısrar etmeyip tamam dedim yollarımızın kesiştiği yerde tokalaşıp sırtımız ters düşecek şekilde devam ettiz yolumuza. telefonum çaldı, kayıtsız bir numara. açtım. efendim? dedim merhaba dedi bir kız sesiydi. merhaba kimsin dedim ben büşra dedi büşra? dedim hani gelmiştim ya yanına, konusmustuk bana atarlanıp cıkmıstın. dedi h-ha hatırladım numaramı nerden buldun dedim ben bulurum, nasılsın dedi iyiyim sen nasılsın dedim ağzımda ki sigaranın müsade ettiği kadar kıpırdıyordu dudaklarım