seni gördüm. metronun içinde öylesine bekliyordun.
kartımı basıp turnikeleri geçtikten sonra yanına yaklaştım.
bedenim ve kollarım sana öyle çok sarılmak istediler ki! bağırsan “imdat” diye, herkesi durdurup “asıl bana imdat!” derdim.
derdim, derdim de işe yararmıydı bilmem.

gözlerine bakmaktan, içlerinde kaybolmaktan kimse alıkoyamazdı beni, bundan çok eminim. çok heyecanlıydım ve seni ikinci kez bekletmiştim. vereceğin sert tepkinin karşısında nasıl davranmam gerektiğini düşünmek istedim.

kalbim izin vermedi. ve sen zaten sert bi tepki de vermedin. “olsun” du dudaklarından dökülen tek kelime. senin ne düşündüğünü çok merak ediyordum giderken.
…
koluma girdin. bırakıcaksın diye çok korktum…
…
seni tanımama yardım eden o hamburgerlere defalarca kez teşekkür ederim! yerken utanmayayım diye bana arada bir bakıyordun sendin işte! apaçık sen! düşünen sen! aslında susarken saatlerce konuşan sen! …
ellerini tutmak istiyordum. nasıl etsem de tutsaydım o ellerini? üşüyüp üşümediklerini 3.kez kontrol edişimde başardım sonunda. ne güzellerdi! korkmadılar, çekinmediler, kenetlendiler.

otobüs kalabalıktı ama benim kalabalığım sendin. çok mutluyum! çam ağacı gibi olalım sevgilim. eğilmeden, yılmadan, yapraklarımızı dökmeden kendimizce büyüyelim…