ipleneceğini hiç sanmıyorum ama içimden geldi okumak isteyen okusun.

Ben Ali. Ali Polat herkese çok basit ve komik gelebilir ama her zaman kendimi tanıtırken Ben Ali diye tanıtırım. Küçüklüğümden kalma bir alışkanlık. Adanada Kiremithane semtinin Ptt Evleri mahallesinde büyüdüm. Kimilerine göre bu mahallede değil yaşamak adım atmak bile korkutucu gelirdi. Gerçekten dışardaki insanlara zor bir semttir. Biz mahallenin ilk yapılan apartmanlarında cadde kenarı yeri bir yerde dördüncü katında otururduk. Çevresi duvarlarla çevrili kocaman araba garajı ve küçük bir bahçemiz vardı. Küçükken aşağıda bahçede oyun oynardık. Ben yedi sekiz yaşlarında apartmanın havlusundan dışarı çıkmayı her zaman ürkütücü bulurdum çocuklukta olan garip bir histi. Bir kaç yıl böyle devam etti bazen topumuz dışarı kaçtığında almaya gittiğimde içimi resmen karabulutlar kaplardı hemen içeri girmek isterdim. Hani böyle anlatıyorum ya sanki havlu dışında sürekli birşeyler oluyormuş gibi bir izlenim veriyorum halbuki hiç bir şey olmuyordu. Ama benim canım yinede sıkılıyordu. Oyun oynarken yorulduk arkadaşlarla su içmek için yukarı katlara çıkmak zor gelirdi çocukluk ya işte aşağıdan yukarıya bağırırdık Annee ! Annee ! diye. ilk ben herkes gibi anne anne diye bağırdım ama düşündüm annem sesimi o kadar çocuk arasından nasıl tanıyacaktı ? Sonuçta herkes anne anne diye bağırıyordu. Benim Ali olduğumu nereden bilecekti. Ve "Anne Ben Aliiii !" diye bağırmaya başladım. Bütün arkadaşlarım bana güldü hatta benden büyükler bile bana güldü. Ama hiç bir zaman vazgeçmedim öyle bağırmaya her zaman devam ettim."Annee Ben Alii !" insanlara çok basit ve gülünç gelebilen küçükcük bir cümle aslında senin kim olduğunu, kendini ne kadar benimsediğini hatta karşındakinin seni nasıl tanıması için onun yerine düşünüp yardımcı olmak isteyeşimi sadece iki kelime açıklıyordu. Ben Ali...