çalıştığım şirkette bi kız vardı. ay gibi yüzü, yıldızlar gibi gözleri vardı. kafayı takmıştım resmen ama benden nefret ediyodu. yani normal bi nefret değil, artık yüzümü görmeye bile dayanamıyodu. ben de deli gibi peşinde dolanıyodum. her allahın günü hadi yemeğe gidelim diyodum. en sonunda dayanamadı, susturmak için kabul etti. lüks bi restorana zütürdüm. yemeği söyledik ama bir kelime bile etmiyodu, bitse de gitsek diyodu resmen. ben arada sıra muzipliklet yapıyodum ama acıyarak bakıyodu resmen bana. iyice sinirleri gerilmişken kafamı ona yaklaştırıp 'benden nefret ediyosun di mi' dedim sırıtarak. çıldıracak gibi oldu, gözü döndü bi anda ayağa kalkıp eveeet diye bağırdı. hemen ardından bozuntuya vermeden ben de kalkıp aman allahım bugün benim en mutlu günüm diye bağırdım. bi anda herkes alkışlamaya başladı. yan masadaki çift ne kadar romantik yaa demeye başladı. karşı masadaki teyze allahın tamdıbına erdirsin gençler deyip bize sarıldı. neyse olaydan kısa süre sonra da evlendik. 2 tane de çocuğumuz var biri kız biri erkek. Eşim o günden beri bir tek kelime bile etmedi. Böyle bi şoku da hızlıca atlatmasıni bekleyemezdim zaten *