korkulu rüyam karşımdaydı. amk evladı nasıl rahatsa, gibi taşşağı açık bi şekilde, üzerinde henüz rüyanlamadığım çarşaflarımın üzerinde oturuyo. 'ananı gibeyim. niye giyinmiyosun lan muallak. ben sizin gibinizi taşağını görmek zorundamıyım lan.' diye bu muallakye bağırdım. ağlamaya başladı. 'ama yakışıklı muallak falan olmuyo. ben mi istedim böyle olmayı. Allah böyle yaratmış. bana muallak falan diyip kalbimi kırıyorsun.' diyo. ulan lavuğun giyinmediğinemi yanayım, bu muallaknin ağlamasınamı, bölünen uykumamı, dışarıda ki lavuğun içeri girmesi halinde olacaklaramı yoksa tertemiz çarşaflarımı yakacağımamı bilemedim. bu arada lavuk hala ağlıyo. 'çok kırdın beni' falan demeye devam ediyo. 'bak kardeş kusura bakma, manitamla aram kötü zaten, kaç saattir uykusuzum, bide sen gibin taşağın açık evde dolanınca sinirlendim. kusura bakma. rica etsem giyinir misin?' dedim. lavuk affederim ama bi şartla diyo. sanki eline bakıyorum. muhtacım muallakye. 'neyse ne istiyon 'dedim. ' bana bi kere sarılırsan affederim' diyo. gülmeye başladım. bu da gülüyo. ' bi dakika tatlım' dedim. odamın cdıbına doğru yöneldim. bu lavukta bana bakıyo. bekle tatlım falan diyorum. lavuk kafasında ne kurduysa gibini sıvazlamaya başladı. senin ananı avradını giberim. diyerek camdan atladım. iyi ki ilk kattayız amk.