Beyler sağlık okuyan stajer bir kardeşinizim. Bu gün gene hayatıma söverek güne başlamıştım. Klagib "bitse de gitsek" modundayım. Neyse hastaneye gittim, hemşire abla 303 nolu odadaki teyzenin serumunu değiştirmemi söyledi. Gittim odaya, içerde karı koca kalan bir çift var yaşları 70 felan. Bi içim kaynadı neden bilmiyorum geyet güler yüzlü bir şekilde günaydın teyze diyi muhabbet ederek işimi hallettim. Ve içim gerçekten çok ısınmıştı teyzeye karşı. Her gördüğümde tebessüm ediyorum, hal hatır sorup bir isteğinin olup olmadığını soruyorum. Teyzede sürekli gülüyor ama o gülüş kimsede yok. Kırışmış elleri vardı, azında diş nına bir şey yok gariban olduğu kılığından belli. Hayatın ağır yükünü çektiği çok belliydi. Ortalama 1 saat sonra teyze karşımdaki oturağa oturdu. Ben de iş için kalkmıştım. Ve teyzenin yanından geçerken teyze ayağa fırlayıp elimi tuttu ve avcuma 1 lira koydu. Teyzem ne gerek var sende dursun lazım olur dedim. Allah rızası için al harcan dedi, sen benim evladımsın al dedi. Belki cebinde başka parası yok ve bana o yaşlı gözleriyle bakıp sarıldı. Gözlerim doldu binler ağlama noktasındaydım. Ve dualar ederek odasına gitti. Ne yapacağımı bilemeden olduğum yerde kaldım. Sonra bir yere oturup düşündüm. Gözlerim yaşlı elimde 1 lira... Verdiği para hala cebimde binler. Keşke her insan o teyze gibi olsa. Ve teyze sayesinde hayatta gerçek sevgiyi şefkati hissettim. Belliki hayat şartlarına katlanması onu böyle sevgi dolu yapmış. Ama ne olursa olsun bu benim unutamayacağım bir ders bir anı oldu.