Beyler benim hikayem biraz daha farklı.
Asosyal olduğumu fark etmem küçükken yaşıtlarımla aynı düşünce yapısına sahip olmamam ve bu yüzden hep kendimden büyük insanlarla konuşmam ve onlarla takılmam ile başladı. Bu bir yerden sonra ailemin canını sıkmaya başlayınca bende insanın en büyük yaşama tutunma yetisi olan ortama ayak uydurma ile kendime bir maske edindim. Bu çocukluğun masumiyeti ile başlarda güzel olsa da sonradan beni sosyopatlığa daha sonra da pgibopatlığa kadar itti. Bilmiyorum belki doğuştan böyleydim ya da sonra böyle oldum. Ama takıntılı bir kişiliğim oldu her zaman. Benim için aşkın değil alışkanlığın yeri vardı ve alıştığım şeylerden vazgeçmek çok zor oldu her zaman. Çevremde her zaman sıradan insanlar ilgimi çekmediği için onları bir nesne gibi kullanıp dertli insanların derdini dinleyip onlara yardımcı oldum daha sonra hayat hikayeleri ilgimi çekmemeye başlayınca başka bir dertli insan arayışına girdim. Vicdan azabı çektiğim şeyler aslında bana hep zevk verdi. Vicdan azabı çektiğim hiçbir şeyi yaptığıma pişman olmadım. Hayattaki pişmanlıklarım ise daha çok yapmadığım şeyler üzerine oldu. Girdiğim ortamlarda edindiğim maske ve insanlara yardım etme isteğim altında hep sevildim. Bana karşı yapılan şeyler için her zaman kin güttüm ve insanlara fiziksel zarar vermek yerine hep pgibolojik zarar vermeyi seçtim ve bunun için herkesin derdi bende saklıydı ve gerektiğinde bunları onların yüzüne üstü kapalı bir şekilde vurup onların canını yaktım. Kimse fark etmese de insanların beni sevmesinin altında yatan şey onları anlayabilmem ve iyi bir dinleyici olmamdı. iyi bir dinleyici olarak onların sevdiği şeyleri öğrenip onları kendime hayran edebilmek için alt yapı hazırladım. Onlar için tam bir örnek kişilik timsaliydim. Ama sıradan insanlar benim için her zaman ucuz yaratıklar oldu. Onlar basitti, tahmin edilebilirdi. Bu yüzden de canlarını yakmaktan hiçbir zaman çekinmedim. Çünkü onlar canları yanmadan öğrenemiyorlar. Kızlar ve sex konusunda hiçbir zaman problemlerim olmadı ama kendime birey olarak hep pgibolojik sorunlu kadınları seçtim. Belki de kendime benzeyen birini aradım aralarında bilmiyorum. ikna kabiliyetim aşırı derecede iyi olmuştur ve bana her zaman güvendiler. Ama ilişki çerçevesinde karşımdakine karşı daha açık olduğumdan pürüzsüzlüğün altında yatan şeyi görmeye başlayınca hep beni tanıdıkları güne lanet ettiler. Yinede benden vazgeçemediler ve çoğunlukla ben onları terk ettim çünkü bana benzemiyorlardı ve her seferinde bir hayal kırıklığı yaşadım. Bilmiyorum artık umarım bana benzeyen birini de bulamam çünkü ilk başlarda insanları tehlikeli görmeme rağmen şuan yaptığım şeyleri düşününce asıl tehlikeli olanın kendim olduğunu gördüm. Bu sanki çevrendekileri bir besin piramitinin içine aldığında etrafındakilere o piramitin en tepesinden bakmak gibi bir şey. Şimdiyse kendime yeni bir birey seçmemeye çalışıyorum ve bu gerçekten çok zor. Kendimle savaşıyorum ama biliyorum kendimle savaşamam elbet bir gün kaybedeceğim.