o zamanlar ortaokul 2 ye gidiyorum.
Şimdinin 7. sınıfı yani. Neyse, günlerden 9 kasım, türkçe hocam yani o zaman ki hitap şekliyle öğretmenimle aram iyiydi tenefüste denk geldikçe muhabbet ederdik tanırdı severdi
beni. Okulun tiyatro klübünü o yönetiyordu. Ben müzik kulübündeydim ama hoşlandığım kız
tiyatro klübündeydi. Dediğim gibi 9 kasım 4. tenefüste öğretmenle denk geldik bahçede,
dedim;
-Öğretmenim tiyatro klübünede girebilirmiyim biraz geç oldu ama seviyorum ben tiyatroyu.

Tamam neden olmasın tarzı konuştu. Muhabbet esnasında yarın 10 kasım Atatürkü anma töreni düzenlenecek okulda. Küçük bir canlandırma oynucaz klüp olarak gibi birşeyler söyledi.

Bunu duyar duymaz öğretmenim bende oynayabilirmiyim varsa yer dedim. Düşündü, düşündü dedi;
-normalde yok herkes çalıştı roller verildi, ama sıranın üstüne Atatürk niyetine birşeyler koyup üstünü Türk bayrağıyla örtecektik madem istiyon gel sen yat sıranın üstüne ama sadece yatacaksın başka bişey yok, dedi.

Tamam olsun dedim kıza yakın olacaktım nasılsa. Heycanla eve gittim, ama hiç farkında
değilim o sırada, babama anlatınca fark ettim, ayakkabılarım patlak ve sıra üstünde yatıcam
sadece ayaklarım dışarıda kalacak bütün okulun önünde... Yenisini istesem para yok.

Babam çıktı evden gece.. Elinde ayakkabılarla döndü. Nasıl mutlu olmuştum anlatamam. Dedim baba nasıl?.. Anlatmadı.

Geçenlerde telefonda konuşurken aklıma geldi muhabbeti açıldı. Dedim baba nasıl aldın?

Eskiden arkadaşı olan bir ayakkabıcı varmış onun evine gitmiş, durumu anlatmış sağolsun adam vefalı çıkmış gece yarısı gitmişler dükkana almışlar ayakkabıyı. Duyunca bunları gözlerim
doldu sadece teşekkür edebildim...

Ha oyun noldu derseniz, yeni ayakkabılarla gönül rahatlığıyla Atatürkün ölü rolünü canlandırdım, kızla noldu dersenizde o ayrı hikaye...