yaş 22 daha milli olamadım
hiç sevgilim olmadı
elime kız eli değmedi
bakir bir erkeğim
eminim sosyal fobi ve özgüvensizlik yüzünden milli olamadım
aşırı sessiz olduğum için olamadım
yaşadığımı hissetmiyorum ben bir ölüyüm
yanım yanıyor niye mi? Yaşanması mümkünken yaşayamadığım mutluluklara...
sessizim çekingen utangaç içine kapanık bi tipim silik bi tip yani
loser işte hep kaybetmiş ve kaybetmeye devam eden biriyim
bir erkek için ne kadar acı ne kadar gurur kırıcı birşey olduğunu tahmin edemezsiniz bunun hazımsızlığı ve bunalımı içinde yaşıyorum
insan istiyor sevgilim olsun takılıyım ona çakıyım geçiyim falan insan imreniyor
piyasada gibilmemiş kız bırakmadılar amk
neyse... nerde kalmıştım...
kızlarla konuşmaya korkuyorum kızlara karşı fobim var etrafımda kız var bakıyorlar bazıları ama gidip muhabbet ediyim tanışıyım telefon numarasını alıyım sevgili yapayım falan diyorum ama yapamıyorum uzaktan bakmakla yetiniyorum
karılı kızlı bir ortamda aşırı utangaç oluyorum gibeyim niye böyleyim ben
yaşadığımı hissetmiyorum yaşayan bir ölüyüm ben
ben varya ben hakkını arayamayacak kadar kendini savunamayacak kadar aciz biriyim daha 2 lafı bir araya getirip konuşmasını bilmiyorum put gibi duruyorum arkadaş edinemedim çevre edinemedim dost edinemedim insanlarla muhabbet edip samimiyet kuramıyorum sosyal fobi yüzünden toplum içinde konuşamıyorum put gibi bir köşede duruyorum soru sorarlarsa konuşuyorum
ben bir hiçim
zavallıyım
benden bir tak olmaz
uzaylıyım ben
benden adam olmaz
yaşamak en büyük cezam
tek kurtuluşum ölüm
ölüm benim için ödül olur
siliğim pasifim etkisiz elemanım umutsuz vakayım beceriksizim tam bir baş belasıyım bu dünyada boşuna yer kaplayıp boşuna oksijen tüketiyorum 31 olsam çekilmem amk
ben kendime olan inancımı saygımı yitirdim özsaygı ve özgüven sıfır... gebersem de kurtulsam keşke