Koştum, koştum. Ama ne çare. Sonun belirsizliği adete bir solucandeliği gibiydi. Kendine çekmiyordu. içeisine düşmemi sağlıyordu.
Eve doğru attığım hızlı adımların ardından nefesim kesilmişti. Eve vardım ama bir gariplik vardı. Sabahta hiç farketmemiştim. Annem, babam ve abilerim evde yoktu. Onları da geçtim kimse yoktu, sonsuzluğun başlangıcı tam olarak burasıydı. Tek tek odaları dolaştım. Ve onu bir kez daha duydum.
Sen O'sun.
O korkuyla birlikte ne yapacağımı şaşırdım. Ses kapısında azda olsa aralık bırakılmış olan, benim küçük odamdan geliyordu. Ne yapacağımı bilemiyordum. Ama o odaya girmek zorundaydım. Varlığım tek ispatının bu odada olduğunu biliyordum. O korkuyla kapıyı yavaşça açtım. Ve o an !!! köşede ben duruyordum. Korku kendine 5 kat artırmıştı bi anda. "Sen kimsin?" demekten başka hiç birşey diyemedim. Aldığım cevap ise gerçekliğin dünyasından çıktığımın en büyük kanıtıydı.
-Ben senim.