Üç sene önce arkadaşımla içmekten çıkmıştık saar sabah beş çorbacıya gidiyoruz. Dikilinin Nazım Hikmet Parkının ordan yürüyoruz. Kumsal tarafından üç tane erkek bize doğru geliyor. Acayip derecede sarhoşlar, önlerini göremiyorlar biri hariç. içlerinden hiçbirini tanımıyorum ben yanımdaki arkadaşım da zaten benim misafirim. Neyse bunlar geldiler yanımıza. Bu saatte ne işiniz var evde uyuyor olmanız lazım gibisinden bi şeyler söylüyorlar. Muhabbet kuruldu bi şekilde oturdul banka konuşuyoruz, daha doğrusu onlar konuşmaya çalışıyor biz gülüyoruz. Bi tanesi geçti uzaktaki banka oturdu. Oturdu bekledi sadece. Bi fotoğraf gibi beynimde duruyor o oturuşu. içkerindeki en sarhoş olanın adı Çağrı idi. Saniyede bir elmacık kemiklerin çok güzel diyişiyle meşhur bende. Sonra bunlar bize ot verdiler biz de kalkıp vedalaştık, herkes kendi yoluna.
.
.
Ne kadar zaman geçti üstünden bilmiyorum. Çağrı ın ölüm haberini duydum. Ne bi telefon hiçbi şey. Sadece o gece yaşadığımız küçük bi anı.
Gazetede okudum o sabah. inanamadım tabi. Bonzaiden ölenlerin yanına sıkıştırılmıştı bu haber de. Küçücük bi fotoğraf. Çağrı.
.
.
Yıllar sonra yine dikilideyim. Sanat Evi diye bi yer varmış dediler bi bak dediler, tamam dedim. Oraya hergün gider oldum, sabahtan akşama kadar. Bi şekilde bigün yine muhabbet açıldı sıra üç yıl önce ot aldığım Çağrıdan bahsettim. Çağrıyı benden çok tanıyorlarmış. Bi çocuk vardı beraber resim çizdiğimiz. O gün dedi, otu alıp giden siz miydiniz diye sordu. Şaşırdım. O uzakta oturan çocuk olduğu ortaya çıktı.
Ve şimdi de hayatının ilerleyen dönemlerinde Çağrının ölümüne sebep olan adamları öldürmeyi planlıyor. Bi gencin hayatı bitti. Diğerine de yapma etme demek nafile..