sizlere özel olarak not düşeceğim şeyler var, bu hikaye modundan çıkarılması gerekenler. ama şu an olay örgüsünü bozmadan devam edeceğim.

dediğim üzere, sorgulamalar acayip düzeyde sinir bozucu hale geliyordu, buna arkada kalan kızların uzaklaşan "oha ya", "ohaaaa" gibi tepkileri eşlik ediyordu. bunları çatır çatır söyleyebilirken, neden sonrasında bir vicdan azabına bürünüyordum ki?

ben, lise birde iken sevgilim 7 kişi ile aldatmıştı beyler. aramızda bunları paylaşacak kadar samimiyet oturduğuna inanıyorum. evet, haklısınız ki dıbına koydumun saflığı o zaman bende alabildiğine etkin düzeyde baş gösteriyordu. bu olaylardan sonra birkaç kez intihar teşebbüsüm oldu fakat konumuz bu değil ve beni içsel duruma sürükleyen şeyin en başında bu olay vardı.

o olaydan sonra girdiğim travma, beni 5 yaş büyütmüştü. o gün kendime söz vermiştim.

hızlıca yürümeye başladım. hızlandıkça akşam üstü serinliğine sebep olan rüzgar yüzüme daha sert çarparak yüzümü acıtıyordu. böyle oldukça sanırım daha iyi hissediyordum. bir şeye karşı göğüs geriyordum.

bir çağı mı kapatıyoruz, yoksa içimizde fazla yaşayanlar olarak hayattaki basit şeyler bizi çok mu etkiliyordu?