Az evvel okuduğum bir yazıdan sonra üzerinde uzunca düşündüğüm ve istemsizce gözlerimin dolmasına vesile olan mesele.
Ulan hakikaten onların değerlerinin sınırı yok be.Tamam annemiz başımızın tacı diyoruz ama bu söylediğimizi kaçımız eyleme döküyoruz? En son ne zaman annenizi mutlu ettiniz? Ona ufak bir hediye aldınız, sürpriz yaptınız?
Hangimiz durduk yere gidip onu öpüyoruz? Sadece uzaktan bir gülümseme bile onları mutlu ediyor. Böyle bir varlık söz konusu.3-5 günlük sevgililerimiz için türlü türlü hediyeler düşünüyoruz, sürprizler planlıyoruz, ya anneler? Sizi kimse ama kimse onlar gibi karşılıksız ve içten sevmeyecek bak bu çok önemli bir şey. Hala hayattalarken gidin onlara sevginizi gösterin binler. Gece gece duygusala bağladım amk. 7 senedir gurbette okuyorum belki de bu yüzden beni daha fazla etkiliyor bu düşünce. Neyse amk dediğim gibi, onlar her şeyin en iyisine layık.

Edit: O zaman panpalarım bugün son günümüzmüş gibi annelerimize sevgimizi gösterelim. Benim gibi uzakta olanlar arasın, güzel sözler söylesin. Yanında olanlar ufak bir hediye versin ne bileyim orasını siz bulun.Ben olsam güzel bir penye alırdım.