Onun kıymetini bilin falan demiycem çünkü bunu söylemektende söyleyenlerdende nefret ederim. Neyse beyler bugüne kadar herşeyi içime attım ama öyle böyle değil intiharı bile sık sık düşünmeye başladım. Her neyse ben babamı 7 yaşındayken kaybettim. Kanser hastasıydı. Ölümünün önemini ilk başlarda anlayamadım ama günden güne daha fazla hissettim yokluğunu, hani şimdi orda burda aşk acısı çekiyolar ya, hepsinin dıbına koyiyim. Böyle dışarı çıkınca baba oğul gezen insanları falan görüyorum ya böyle kin ile kıskançlık arası lanet olası bi duygu kaplıyo içimi. Ha bide derler ya şimdi burada olsaydı hiç tartışmazdım falan. O kadar büyük bi yalan ki. Ama en çok koyan sizin babanızın olmadığını öğrenen insanların "özellikle çocukken ve bu insanlar arkadaşlarınızsa" o size acımaları sürekli sorular sormaları insanı mahvediyo. Ha bide o ilkolula yeni başlamışsınızdır ve gerizekalı hocanız düşüncesizce baban ne iş yapıyo diye sorar ya sonra senin için cız eder ve öylece kala kalırsın. Artık hayatımda ders alıcağım kimsenin olmaması bana akıl vericek bir erkeğin olmaması rol model alamayacağım birbabamın olmaması çok koyuyo beyler çok yazarda bu durumu çok iyi özetlemiş zaten
-babasız kalmak savaşın ortasında komutansız kalmak gibidir.
Ama en önemlisi elimdekilere şükretmek allaha şükür bir annem ve sahip olmak istediğim bir çok şey var arabam falan ama hiçbirşey bir babanın yerini tutmuyo beyler

Edit: eğer babanız varsa kıymetini bilip bilmemek size ve babnıza göre değişir ama ondan iyi faydalanmaya bakın beyler.