Yürümeye başladık, özlemişim zaten yüzünü. Askerdeyken ailesi bilmediği için ziyaretime dahi gelememişti. Biz bi süre yürüdük, ben sürekli konuşup güldürmeye çalışıyor o ise inatla gülmüyor, söylediklerime kestirip atma derecesinde cevap veriyordu. Bi süre konuşmamayı tercih ettim, bu sefer o girdi lafa "Ufuk" diyerek..

U: Efendim?
S: Sen benden hiç şüphelendin mi? Aklında benimle ilgili bi soru işareti oldu mu?
U: Aklım hep sendeydi benim ama hiç şüphelenmedim. Gözüm arkada kalmadı zaten giderken de.. Nerden çıktı ki bu şimdi?
S: Neden güvendin ki sen bana?
U: insan sevdiğine güvenmez mi? Sen bana güvenmedin mi?
S: Güvendim, boşa çıkartmadın da güveni mi hiç zaman.
U: Sende benim güvenimi hiç boşa çıkartmadın Sevda'mm (aptal bi gülümsemeyle)
S: Ufuk ben ayrılmak istiyorum.
Dedi, bi anda ayaklarımın birbirine dolaştığını fark ettim. Zorlamadım ki kendimi aptal aptal yüzüne baktım "ne diyorsun sen?" diye ama diyemedim tabi, dilim 2. kez tutuldu onun yanında.