Uzun bi süre dondum kaldım, yüzüm kızarmış, dilim düğümlenmişti. Ne diyeceğini bilemez haldeydi oda, bi süre böyle kaldıktan sonra nihayet çözülmüştük ve ağır adımlarla yürümeye başladık, çıt çıkmıyordu ne ondan, ne de benden ama beni daha çok korkutan yüz ne gülmüştü, ne de düşmüştü.
Bi kaç dakikalık yürüyüşün sonunda, anlam veremediğim bi şekilde çevirdi kendine, sarıldı ve sessiz bi şekilde "Bende seni çok seviyorum." dedi. Kıpkırmızıydım zaten bakamıyordum yüzüne..
iyice çektim kendime yüzümü görmesin diye, sıkı sıkı sarıldım. Kalbimin ne kadar hızlı attığını hissetmiş olacak ki, sarılmayı bırakıp aniden gözlerimin içine bakmaya başladı, tabi ben buna fazla dayanayamıp kaçırmıştım yine gözlerimi.
"Gözlerime bak dedi." utana sıkıla baktım gözlerinin içine "Sakin ol, şimdi evlere dağılalım akşam arıyacağım ben seni, biraz konuşacaklarım var seninle." dedi. çıtımı bile çıkarmadan kafamı aşağı yukarı sallayarak onayladım.
Ondan uzaklaşana kadar ağır adımlarla yürürken, göremediğini düşündüğüm bi anda koşa koşa eve geçtim. Elimi yüzümü yıkadım, biraz korku biraz mutluluk için ve akşam olmasını bekledim..