Dışarıdan bakınca melek gibi denilecek bi kız arkadaşım vardı. 1.75 civarı boyu, sarı saçlı, yeşile çalan gözleriyle insanı mest eden bi güzelliği vardı.
Askere gitmeden 7-8 ay kadar önce tanışmış, aradan geçen zaman içerisin de hoşlanmış ve bu kızla gerçekten ciddi bişeyler yaşamayı kafaya koymuştum.
Kafaya koymuştum ama çok eksiğim vardı beyler. iş güç yoktu bende, okul okuyamadık maddiyat kötü diye.
(2 kardeşiz beyler, kardeşim okusun diye aklımca! fedakarlık yapıp okulu bıraktım ve işe başladım. Okulu lise 1 de bırakmış 18imden gün alana kadar çalışmıştım.)
Kızla aram çok iyiydi hatta neredeyse sevgiliyiz diyecek kadar ilerlemişti arkadaşlığımız ama bi ekgib vardı ki ben cesaretimi toplayıp kıza bi teklifte dahi bulunamıyordum. ilk zamanlar ki kadar kekelemesemde karşısında, hala onun gözlerinin içine bakarak cümle kuramıyordum.
Gel gelelim günlerden bigün, gece kafamı yastığa dahi koymadan sabah ettim, kafamda sürekli nasıl teklifte bulunurum ya redderse diye deli divane olmuş halde düşünüp duruyorum.
Ve saatin öğlen 12:00 e yaklaştığını gördüm, alel acele bi kahvaltı yapıp kıza "evde canım sıkıldı, biraz çıkıp dolaşımmı?" diye bi mesaj çaktım, tabi ki arkadaşlığımız çok samimi bi hal aldığı için "olur, meydana gel burdan buluruz gidecek biyer." diyerek onayladı beni.
içimde onu göreceğim için biraz sevinç, birazda nasıl söyleyeceğim ben bunları ona diye içten içe korku vardı ve beni daha çok korkutan şey ben meydana yaklaştıkça içimdeki korku katlanıyordu.

Edit: Beyler 7-8 ay yazacaktım, dalgınlığıma gelmiş sene yazmışım kusura bakmayın.