Gençler küçüklüğümden beri annem ve babam çalışıyor. Ben tam kırk günlükken annem beni babanneme bırakmış. Babannem, teyzemler büyütmüş 5 yaşıma kadar. Ondan sonra da tek başıma kalmaya başladım. Annem vadiyalı çalıştığı için mutlaka yanlız kalıyorum yani evde. 6 yaşımdayken 1 yaşında kardeşimi de kucağıma verdiler. Ben büyüttüm. Büyük sıkıntılar çektim. Annemin babamın evde olmadığını bilen kaç erkek vardı etrafımda. Küçükken kendimi korumak için babamın kuru sıkı silahını çaldım. Onu yatağımın altına saklar biri kapıyı çalarsada o silahı çıkararırdım. Korka korka büyüdüm hep böyle. ilk ve ortaokulda kardeşimle aynı okuldaydım. Sırf onu korumak için defalarca kavgaya girdim. 7. Sınıfta bıçak yedim. Normal olarak o sıralar sigaraya başladım. Ailemden hep gizledim. Hiç öğrenmemişlerdi. Zaten öğrenmeleri için ilk önce beni, evimizi bilmeleri gerekiyor. 6 yıldır sigara içiyorum. Ailem başka yerde üniversite okumamı istemediğinden burda kaldım. Bu gün öğrendiler sigara içtiğimi. Bende yurtta arkadaşımda kaldım bu gün. Telefonlar kapalıydı haberim yoktu. Yeni öğrendim. Ağlamış babam. içim acıdı. Babamla konuşmak isterdim ama anlamıyacağını biliyorum. Sevgisizliğin, küçük yaşta bu kadar sorumluluğun zor olduğunu anlamıyacak. Nasıl açıklarım bilmiyorum. Hep çekindim babamdan. Konuşamamaktan korkuyorum. içim bunalmıştı sözlük. Belki dalga geçeceksiniz. Bundan daha ağır sorumluluklar alan da var biliyorum ama bende her kız gibi genç kızlığımı, çocukluğumu adam akıllı yaşamak isterdim. Ben oje sürmeyi bile bilmem. Çünkü oje sürmeyi düşünecek durumum yoktu. Hala yok. Kardeşimi, kendimi düşünmekten, bu evden gitmekten, geleceğimi ve kardeşimin geleceğini düşünmekten vaktim olmadı. Zaten bu güne kadar da hep toplu yada bakımsız saçlarımla, makyajsız yüzümle dalga konusu oldum. Kitap okumaktan başka bişey bilmeyen kız gibi yaşayamayan gözüyle baktılar bana. Yoruldum sanırım. Anlatmam normalde kimseye. Yakın arkadaşım da yoktur. Ama bu gün ihtiyacım vadı. Okuduysanız buraya kadar çok teşekkür ederim.