Amaçsız bir hayat sürmekle yetiniyorum. Sokaklarda dolaşıyor, gelip geçen insancıklara bakıyor onların hayatlarını hayal ediyorum. Kahvedeki işsizlerle konuşuyor, sokaklarda sarhoş dolaşan insanlarla sohbet ediyorum onların içme sebebini kendimce haklı buluyorum. Çoğu insanın taşıyamayacağı hayatımı tek başına taşımaya çalışıyor, bazı insanlar gibi yaşamın dayanılmaz adaletsizliğine katlanamıyorum. Değersiz olmayı bir erdem sayıyor, insanların beni değersiz görmesine alışamıyor, onları küçümsüyor, hiçbirini umursamayarak kendi değersizliğimi değerli kılmaya çalışıyorum. Tanrıya inanmak istiyor ama küçük bir çocuğun olanları görmemek için kör numarası yapması gibi o fikirleri köşe atıyor, sorguluyor ve vazgeçiyorum