birkaç gün sonra telefonum çaldı. arayan cemil adında birinci sınıf öğrencisi bir çocuktu. yurtta kaldığını ama eve çıkmak istediğini söyledi. eve baktı, ben beğenmeyeceğini zannederken, “tamam, tutuyorum!” dedi. “yurtta çok sıkıldım, yapamıyorum orada, en azından burada kendi evimde olurum. bir haftaya kadar taşınırım!” deyince çok sevindim.

cemil dediği gibi bir hafta sonra taşındı. pencereli odada ben kalıyordum, yandaki odayı ona verdim. aramızdaki yaş farkından dolayı saygıda kusur etmemeye çalışan, kendi halinde, efendi ve temiz bir çocuktu. ailesinin tek çocuğuydu. anne ve babası sivas’ta yaşıyordu.

bir ay kadar sonra memleketten anne ve babasının bir akrabalarının düğünü için geleceğini ve burada kalıp kalamayacaklarını sordu. “ne demek oğlum, söylemen bile ayıp. benim için problem değil!” dedim. eski ev arkadaşımın annesi ve babası da zaman zaman gelir gider, kalırdı. beyler şukulayın biraz dıbına koyim