Uzatmadan başlıyorum. Çocukken kimsem yoktu. Abim vardı sadece. Ne arkadaşım vardı nede dostum. Karabük gibi biyerde doğduğum için kendime lanet ediyordum. insanları çok güzeldi ama hiç arkadaşım yoktu. Beni en çok üzende buydu. ilk önce ananemlerin alt katında oturmaya başladık. Dışarı çıkmaktan korkardık. ( O SIRALAR ÇOCUK KAÇIRMA OLAYLARI FALAN VAR BiLEN BiLiR) Abimle hep evde oynardık. inanın 3-4 çuval oyuncağımız vardı. Ama onlar mutlu etmiyordu beni. Tek istediğim bi arkadaş bi dosttu. Beraber top oynayabileceğim bir dost. Kum kazabileceğim bir dost. Çok yalnız büyüdüm beyler. Annem babam pek giblemezdi yani beni. Abime odaklanırdı herkes. Dedemler falan hep abime çalışırdı yani. Sessiz sakindim çocukken. Terbiyeli çocuktum işte. Ama bu terbiyeyi kendim kazanmıştım ben. Annem yapma etme demiyordu. Bişeylerin yanlış olduğunu ben kendim biliyordum. 2 yaşında karabüğün safranbolu ilçesine taşındık. 3 katlı orta görünümlü binanın 2. katına. Herşey o zaman değişmeye başladı.