arabaya binmiş halil denen adamın yanına gidiyorduk. arabayı az önce benim zütürülmemi isteyen adam sürüyordu. aynadan bakarak.
+girdiğin yoldan elbet pişman olacaksın ve çıkmak istediğinde bunu kanınla ödeyeceksin. bu yolun solunda ölmek var dönmek yok demişti.
daha işe başlamadan böyle bir uyarının yapılması moralimi bozmuştu ama hala içimdeki alev sönmek bilmiyordu. şehrin iyice dışına çıktığımızda stabilize bi yoldan devam etmeye başladık. yarım saat sonra küçük bi dağ evinin önündeydik. burada 3 adam kalıyorlardı. arabayı süren adam evde kalan bu 3 kişiyle beni tanıştırdı.
açıkcası eve küçük birinin gelmesinden ve getir zütür işlerini yapacak yeni elemanın aralarına katılmalarından dolayı mutlu görünüyorlardı.

tanışma faslından sonra sohbete başladık. neden burada saklandıklarını ve benim ne için buraya gönderildiğimi sordum.
halil denen adam
+biz burada en fazla 3 ay kalıp tekrar sokaklara dönücez, polis takibinden sıyrılmak için saklanıyoruz ve sana da burada silah eğitimi verip tekrar mehmet abinin yanına gönderileceksin. hadi kalk da bize bi çay koy
günlerim burada daha zevkli ve heyacanlı geçiyordu. her gün yeni şeyler öğreniyordum. hırsızlık üzerine asma kilit ve türevlerinin nasıl açılacağını düz kontağı ve ateş etmeyi. her hafta belirli günler ava çıkar akşam yemeğimizi bu şekilde hazırlardık. 2 ayın sonunda eğitimim bitmiş gibiydi ve artık çilekçi mehmet in bir fedaisi olmaya hazırdım.

ofisine gittiğimde elimi sıkıp bana yakın davrandı.
+sana hayatının ilk ve en önemli işini veriyorum. ama bu hayati riski fazla olan bir görev ve bana ölümden korkmadığını söylemiştin. eğer işinden cayarsan sonucunun ne olduğunu az çok kestirebiliyorsun değilmi
heyeceanlı bir şekilde başımı salladım.