bu sırada ev halkı kendi haliyle uğraşırken benim ne haltlar karıştırdığımla ilgilenmiyorlardı. zaten o evin istenmeyen çocuğu gibiydim. çocukluğum babamdan dayak yemekle geçmişti ve belki de bu kadar hayata nefret duymamın ve içine kapanık olmamın sebebi de buydu.

günler günleri kovalarken ben iyice sıkılmış ve artık bu çiçekci denen adamla görüşüp onun için her türlü işi yapabileceğimi söylemek istiyordum. zaten hayata karşı bi umudum kalmamıştı. kaybedecek bir şeyim olmadığı için beni hayata bağlayan en ufak bi şey yoktu dolayısıyla heran kör bi kurşuna hedef olma ihtimalini bile gülerek hayal ediyordum.

soğuk çarşamba günü okula gitmemiş çiçekcinin haraç aldığı dükkanlara gitmeye karar vermiştim. caddenin en işlek yerinde bir ayakkabıcıya girdim ve orada çalışan adama buranın sahibini sordum.
+ ne için arıyordunuz
-görüşmem gereken konu özel, şu haraç işleriyle ilgili.
adam önce toy suratıma bakıp çilekçiyle ne tür bir ilişkimin olacağını kestirememenin verdiği kararsızlıkla patronu arayıp olanları anlattı. sonra elime bi adres verip 2. kat 3. daire oraya gitmemi söyledi.