yine farklı günün sabahın da aynı bir başlangıçtı. 2010 un soğuk kışı kendisini iyiden iyiye hissettirmeye başlamıştı. soğuk yatağımdan kalkıp tuvalete gittim. her şey rutin bir şekilde yine kendini tekrar ediyordu. mutfağa gidip bi iki atıştırdıkdan sonra okul kıyafetlerimi giyip kendimi ocak ayının serin kollarına bıraktım. artk hiçbir şeyin bir önemi yoktu. her şey olağan ve sıradandı. büyürken düşlediğim hayatın yanından bile geçmiyordum. ne bir heyecan ne bir macera ... bunlar sadece izlediğim ve coşa geldiğim filmlerin konusuydu.

15 dk lık bir bekleyiş sonunda ağzına kadar dolu olan halk otobüsü durağımızda durdu. kapı açıldığında gördüğüm şey 2 senedir kare kare ezberlediğim bir tabloydu. şoförün bıkkınlık akan suratının altında gömlek yakasını örten gıdığı ve açılan kapının basamaklarında denge sınavına tabi tutulan insanlar, hepsinin yüzünde monoton bir hayatında bıraktığı umutsuzluk ve hoşnutsuzluk izlerini görmek mümkündü.