Her yaz ben Konya da meşhur bi simit fırınında çalışıyorum. Simit pişiriyorum orada ve 3 ay boyunca para biriktirip okul giderlerimi ben karşılıyorum lise 1'den beri babam böyle alıştırdı kendi ayaklarımın üzerinde durabilmem için. 2 sene önce yine simit pişiriyorum. Simitin tadı güzel olduğu için herkes akın eder sabahtan sıraya girerdi. Simiti çıkarıcam fırından arkama bi karı durmuş bekliyor. Yasak olan kapıdan girmiş ben nereden göreyim onu. Simit tepsisi 250 derece. Çıkarırken dirseğim çarptı bunun bacağına kolum yandı ve dirseğimin biraz üzerinde iz kaldı. Bu sene üniversite sınavım vardı ama ben daha çok Hava Harp Okulu'nu istediğim için tüm sene koştum spor yaptım 13 kilo verdim. 83'ten 70'e düştüm. Mülakat günü geldi çattı YGS de 84 bindeydim. Girdik içeri herkes soyunsun dediler baksırlarla kaldık. Dişlerimde yamukluk vardı oradan elenirsem beklemeyeyim dedim girdim adam geç dedi geçtim içime umut doğdu dıbına koyayım. Göz muayenesi taşak muayenesi derken en son ortopedi kaldı ulan dedim dişi geçtim beni elemeyezler artık neyse sıra bana geldi ayakkabıları çıkardım girdim kabine. Doktor subaydı muayeneyi yaptı kolundaki ne diye sordu ukala bir tavırla. Çalışırken fırında yandı dedim. Elendin dedi eli çenesinde bir ego bir ego tüm hayallerimi yıktı. Sonuç olarak şuan iletişim fakültesinde okuyan mutsuz bir arkadaşınızım.. Her neyse hayat devam ediyor sıkı sıkı tutunmak gerek. Sağlıcakla kalın