Dikkate almayın bu yazdıklarımı. Yazdığım saçma şeyler içimde kalmasın diye bir yerde paylaşmak istedim
Ve ben ekimin sonu öylesine kararsız öylesine çaresiz yağmur olup Yağsam mı Güneş olup ışıldasam mı işte böylesine ince bir çizgi üzerinde yürümek istedim bunu seçen ben miyim ? Sonsuzluğa yürürken karşıma çıkan yaşama sevincinin verdiği hüzünle günlerin geçmesini beklerken adalet olduğu varsayımına girmiyorum bile bir son bu ya yakıp kavuracak yada boyun eğip sahte oyunlar oynamaya devam edecem kendimi kandırmaya Tanrı beni Ölü istedi Ve ben hala canlı teslim olmuş değilim boğazımın ciğerlerimin can çekişme sesini duya duya sigarayı içmek mi çözüm Yoksa mecbur olduğum başkalarının hayatını yaşamak mı kurtuluş bitkinliğin zirvesi olan mecburiyet ve yoksa sona uzanan adımlar mı ? Zira çözüm için herhangi bir kaçışın olmadığı yaşam ve ölüm gibi lanet şeyler mi beni bu kadar oyalayan istediğim herşeyi yapabilme lüksüme ne oldu doğarken mi yada ondan öncesinde mi tutmadı şansım
- birşeye bağlanmak bu kadar mı zor ne Zaman'dan beri böyle ? Bağlandıktan sonra kopmak neden böylesine tarifsiz bir acı veriyor insana ?
Her sabah a ölüm isteğiyle uyanmak isteyen bana ceza mıdır yaşam ?