Takibe başladılar. Ara sokaklara falan girip kendimizi kaybettirmeye çalışıyorduk ama nafile. Arkamızdan geliyorlardı. En son bir apartmana buraya boşuna gelmedik diye bağırıp kaçtık. Çocuklar ürkmüş olacakki peşimizden gelmediler. Kazasız belasız atlatmıştık o günleride.

Bir şeyden bahsetmeyi unuttum ablam. Canım ablam en sevdiğim 2 kişiden, sahip olduğum ve asla vaz geçmeyeceğim 2 kişiden biri. 1 annem 2 ablam. Biz hep 3 müzdük. Babamı hiç sevmedim. Hala sevmem, ama mecburiyet..

Ailem benim için her zaman en doğrusu istemiştir. Buda öyleydi ama ben o zamanlar bunu göremiyordum. Selinden ayrılmamı onun ban göre olmadığını söylemişlerdi. Bu beni çok üzmüştü. Çok derinden yaralamış. ilk defa bir kız için gözümden yaş dökmüştüm. Ne kadar salakmışım…