Kızın yanına doğru yaklaştım. Gerçekten çok güzeldi. Bakışları ile o kadar güzeldi ki, bu dünya ya ait değildi. Büyülenmişim, mühürlenmişim halbuki. Beni öldürmek isterken, neden evlendirdiklerine akıl sır erdiremiyordum. Sarı ışığın altında aynı zamanda küçük sinek toplulukları da cinler alemi ile eğleniyorlardı. Davul yoktu ama nedense şiddetli bir davul sesi ve ayakları ters varlıklar başları yere bakarak etrafımızda 3 halka oluşturmuş dönüyorlardı. Ben ona ismini sormak istedim, ama farklı bir boyut ve alemde olduğum için Arapça konuşuyordum nasıl oluyorsa, bunlarından tamamen farkındaydım, bilincim açıktı ve de korkmuyordum. Büyülenmiştim ve etrafımdaki mahluklardan çok ilgim karşımda ki güzeller güzelindeydi. Ona bakıp;
Ma ismuk ? ( Adın ne ?) dedim. .
Zuzumbilesi dedi. Bu isim bana onun ağzından o kadar güzel gelmişti ki, ilk defa böyle güzel bir ses tonu ile okunduğunda çok anlamsız gelen bir isim, sanki var oluşta ki en güzel isim gibi gelmişti. Bu duygularımla dalga geçebilir, ya da inanmıyor olabilirsiniz. insan büyülendiğinde kendinin farkında olsa da yaşam amacının farkında olmuyor. Bir düğünün içindeydim ama bundan daha fazla bir şey hatırlamıyorum. Bu insani bir düğüne yakın, bir eğlence içinde olan kalabalık var fakat tüm hatırladıklarım bunlardı. Bunları hatırlama zamanım ise, Sabah Ailem kendini çok eski yıkık dökük , kullanılmayan, çatısı dahi olmayan, tahmini eski Pontus Rum imparatorluğu döneminden kalan etrafı yığma traşlanmamış taşlarla kaplı, içi ot tutmuş bir evde bulmuşlar. Olanları hatırladıkları için, evinde iç şeklinin aynı olması yakınlığı ile dün gece ki her şey onların zihnindeymiş. Hemen hepsi kapıya çıkıp beni aramaya başlamışlar. Ben ise o derenin kenarında uyurmuşum. Beni uyandırdılar. Aklım dün gecede kalmış olacak ki hemen zuzumbilesi yi aradı gözlerim. Fakat gündüz olmuştu. içimde bir agresiflik vardı. Dedem ve babam olanları sordu anlattım. Dedem yere diz çöktü ağlamaya başladı. Oğlanı kaybettik kaybettik…..