yok beyler bu etrafında kimse olmaması ya da elini gibme değil. benimki daha berbat bir yalnızlık.

çocukluğumdan beri "deli" diye dışlandım. peki sebep neydi? hiperaktif olmam. hep iteklediler filan. bildiğin yalnızdım dıbına koyayım. bu biraz "farklı" bir çocuk olmamdan kaynaklanıyordu. futbolu sevmezdim, arabalar ile ilgilenmezdim, vurdu kırdı ile işim yoktu. tuhaf bir şekilde kızlar ile daha iyi anlaşırdım. ılık filan demeyin lan sakın. bir de sınıfta genellikle kitap okurdum. sınıfın ineği değildim, notlarım ortalamaydı. ama hep tuhaf davranırdım. durup dururken bir törene çıkıp "HERKEŞiN MiÇO GÜNÜ KUTLU OSSUN!" dediğimi hatırlarım. Daha 2. sınıfta mıyım neyim dıbına koyayım ne bekliyorsun.

Lise üçe kadar yalnızlıktan kırıldım. hani gerçek bir yalnızlık hissettim o zaman. ciddi ciddi ağlardım lan. daha sonra arkadaşlarım oldu. hem lisede hem de gerçek hayatta. hani derler ya internet asosyalleştirir diye. yalan. vallahi yalan. en yakın arkadaşlarım ile internette tanıştım ben hep. he tabi bu arkadaşlıkları gerçeğe de taşıdık.

ama beyler olay çok farklı. öyle bir yalnızlık ki, koskocaman bir topluluğun içinde sanki diğer insanlar ile aranızda camdan bir duvar var. siz ne derseniz deyin sanki insanlar sizi hiç bir zaman anlamayacak gibi hissediyorsunuz ya sürekli. işte o hissin anasını gibeyim ben...

neyse, okumazsanız okumayın. gram gibimde de değil. sadece içimi boşaltmak istedim.

yaşasın 23 nisan.

edit: ulan huur çocuğu bunu çüküleyecek ne buldun