uçlardayım hep. bazen diyorum ki ölsem anam babam iki de ablam üzülür. bazen diyorum ki lan ben askere gitsem burdaki arkadaşlarımın hepsi ağlar, öyle ki seviliyorum.

30 ekim 2010dan beri hiç ağlamadım mesela, tarihi nerden hatırlıyon muallak derseniz, küçük ablamın evlendiği gün o gün.

duygusal bi insan olmadım hiçbir zaman olunca da uçlarda, dibine kadar yaşadım. ondan herhalde belki normal bu bilmiyorum..

çok hayatlar geçti ömrümden bu dıbına kodumun şehrine geldiğimden beri, hiç bütün hissettiğim bi dönem olmadı. beni sarıp sarmalayan bi kız arkadaşım bi sene oldu sadece, onu da bıraktım. hiç üzülmeden pişman olmadan, hala o duyguları barındırmıyorum düşündüğüm zaman. belki çok şey bekliyorum hayattan

yoksa hayata karışıp
öylesine sevmeli, yaşamalı mı?
sırf ihtiyaçtan?

bilmiyorum