Dostum sevdiğim insanın eline bir kez dokunamadım.
Bir kez nefes alışını duymadım.
Bir kez gözlerine bakmadım.
Bir kez adımı söylediğini duymadım.
Ama biliyor musun,her gün bana 'günaydın' yazması bile beni ne kadar mutlu ediyor, beni hayata bağlıyor.
Hayattan bu yüzden zevk alıyorum, onun varlığı, başka yerde bile olsa nefes alması hayatı sevmeme yeter.
Belki onun nefesinin buharından geliyordur diye yağmurda ıslandım,bu yüzden hayatı seviyorum, doğanın bile onla aramda ilişki kurması yüzünden hayatı seviyorum.
Olumlu bakın azcık, emin olun her şey düzelecek.
Edit: böyle hayatın ta dıbına koyayım ben. Saygılar