Hırsımın ve sevgimin kurbanı oluyordum yavaş yavaş. Biraz zaman geçtiğinde salondaki koltuğun üzerinde gözlerimi o günün yorgunluğuna ve hüsranına kapatmıştım ki uykumdan bir gürültüyle uyandım. Yeldanın salonuyla bizim salonumuz arasında sadece 1 duvar vardı. Bütün gürültüyü çok net bir şekilde duyuyordum uyku sersemliğimle. Yelda adeta ortalığı yıkıyor orhanın canına okuyordu bağırışlarıyla. Bu gece orhandan bu şekilde mi kurtulacaktı acaba. Sebebini bilmediğim birşey yüzünden kavga ediyorlardı. Kocası gittikten sonra yelda ile konuştuğumda konuyu kestirip atmış kurtuldum da sen ona bak demişti. Evet benim için de kurtulması daha önemliydi sebebinden. Orhan yeldaya karşı sesini çıkarmıyordu hamile olduğundan dolayı. Bir müddet sonra sesler kesildiğinde 2 saat önceki hüznümün yerini yeniden bir mutluluk almıştı. Uykuma devam ettim. Sabah da uyanmak istemiyordum yine hüzne kapılmamak için. Gece 04.50 de uyandığımda depresyon hapımdan bir tane daha içtim erken uyanmamak için. O gün annem izinliydi işe gitmeyecekti.