Melis'in söylediği yere doğru koşturmaya başladım bu sefer. Ve gördüm onu. Reklam tabelasının önünde ellerini kavuşturmuş heyecanlı bakışlarla etrafı tarıyordu. Üstünde pembe bir kazak, kot pantalon sarı- lacivert bağcıklı ayakkabıları ve mavi çantasıyla muazzam gözüküyordu. Orada düşüp yığılabilirdim. Ama daha iyi bir şey yaptım. Ona doğru hızlı adımlarla ilerledim. Omzuna dokundum. Bana doğru döndüğümde sımsıkı sarıldım ona. Bir annenin yavrusuna sarılması gibi, bir çocuğun oyuncağını almaya çalışan başka bir çocuğa oyuncağı bırakmamak için o oyuncağa sarılması gibi, dünya kayıp giderken avuçlarında dünyaya sımsıkı sarılmaya çalışan çilekeşler gibi sımsıkı sarıldım. Bir daha bırakmamak üzere sarıldım. Kaç dakika öyle kaldık bilmiyorum. Yüzüne bakmayı akıl edebildim. Hala sarılmış bir şekilde kafamı hafif geri çektim ve o çekiğimsi gözlerine baktım. Ne ışıltısından bir şey kaybetmişti o gözler ne de umudundan parçalar...

Melis, seni çok özlemişim. diyebildim güçlükle. Hopotis, seni çok özlemişim diyebildi güçlükle.

Elini ver bana dedi daha sonra. Ve benim merakla verdiğim ellerimi tarihi bir eşyayı kırkmamak istercesine dikkatle aldı. Kendi avuçlarına yerleştirdi. Bu eller bugün hiç ayrılmasın dedi. Gözlerimden süzülen mutluluk gözyaşları eşliğinde Ayrılmasın dedim.