Avrupalılar için "Türk" adı; şeytan, dinsiz ve barbar gibi anlamlar ifade ediyordu. Bu düşüncelerini kitaplara ve resimlere yansıttılar.
Türk ilerleyişinin bir türlü durdurulamaması, Avrupa'da Türkler'in yenilmez olduğu kanısını uyandırdı. Bazı din adamları Türkler'in, Avrupalılar'ın işlediği günahların bir cezası olarak Tanrı tarafından gönderildiğini söylediler. Osmanlılar Tanrı'nın kırbacıydı. Hatta bazıları "Türklerle savaşmak Tanrıyla savaşmaktır" demişti. Avrupalılar üzerinde öyle bir yılgınlık havası doğmuştu ki artık " Bu dünya Türklerin, ahiret bizim olacak" diyorlardı. Türk korkusu tam bir kabusa dönüşmüş, Osmanlı ilerleyişi kıyamet alâmeti olarak yorumlanmıştı.
vrupalı aydınlar eserleriyle Türk korkusunu yenmeye çalıştılar. Erasmus bu konuda " Osmanlı imparatorluğu'nun büyüklüğü insanları korkutmamalıdır. Roma ve Büyük iskender'in imparatorlukları da çok büyüktü ancak hepsi yıkılıp gitti." demektedir. Protestanlığın kurucusu Luther ise "Türkler'e Karşı Savaşa Dair" adlı eserinde "Türk Tanrı'nın öfkeli kırbacı, yakıp yıkan Şeytan'ın uşağı olduğu için, Türk'ten önce efendisi olan Şeytan'ı yenmek, Tanrı'nın kırbacını almak ve Türk'ü yalnız bırakmak gerekir." demektedir.

Avrupalılar, kendilerini Türkler'den koruduğuna inandıkları birçok inanca sahiplerdi. Bazıları savaşlarda ölen Türkler'in kemiklerini yine Türkler'den korunmak için boyunlarına asar, inşaa ettikleri kale duvarlarının arasına koyarlardı. Ayrıca kiliselerde Türklere karşı verilen kayıpları hatırlatmak için " Türk Çanları" çalınır, Türklere karşı "Türk vaazları" verilirdi.