Yine düşüncelerimle boğuşurken okulun bittiğini haber veren zil sesi kulaklarımı doldurmuştu. Buradan çıkıp çalıştığım cafeye gidecek yorgun geçirdiğim bir güne biraz daha yorgunluk katarak gece geç saatlerde evime girmiş olacağım ve her günkü yorgunluk döngüm böyle devam edecekti. Çünkü kendimi ancak böyle hissiz görebilirdim, yorgunluğum tüm hislerimi yok edebilirdi. Okuldan çıkarken birkaç kişiyle göz göze geldiğimde gözlerindeki ifadelerin hepsini çözmüştüm. Kimisi acıyarak bakıyor, kimisi de imrenerek. Acıyanlar içimde bir yerde kabrulduğumu bu ifadesizliğimin altında aslında binlerce acı olduğunu bilen yakın arkadaşlarımdı. Evet arkadaşlarımdı diyorum çünkü artık onlarla da arama bir mesafe koymuştum. Ciddi anlamda kendimi yalnız bıraktım, yalnız hissetmeye kendi ayaklarımın üstünde durup güçlenmeye ihtiyacım vardı.