Aynada kendime son bir kez baktığımda kahverengi uzun saçlarım dalgalanmıştı, göz altlarım yorgunluktan morarmaya yüz tutmuştu. Defne yaprakları gibi olan yeşil göz rengim iç açıcı o güzelliğini kaybetmiş yerini bulutlu bir grimsi renge bırakmıştı. Hüzünlü ifademin yerini buz gibi bir ifade almasını izledim. Okula gittiğimde, sadece bu şekilde olacaktım. Asla kimsenin önünde ağlamayacaktım, en ufak his kırıntısını yakalayamayacaklardı. Duygularımla diğer insanlar arasına kocaman bir ağaç yerleştirdim. Kocaman bir Defne Ağacı, adını aldığım ağacın etrafına en sağlamlarından bir güç kalkanı. Böylelikle her yaklaşmaya çalışanı uzağa atabilecektim. Zayıflığımı kimse görmeyecekti çünkü; zayıf insanları yok eden insanlar vardı. Ben böyle öğrenmiştim.